Westchnęłam ciężko, ciepając walizki pod drzwiami do swojego pokoju i padłam na kanapę. Zdycham. Mesh się już pewnie zabarykadował u siebie. A niech siedzi. Ciekawa jestem, kto do nas dojdzie. Kita rozłożył się na opieradle i chyba zasnął. Ja tymczasem od niechcenia włączyłam plazmówkę. To nie, to nie... Tylko nie Hannah Montana! Przełączyłam szybko. BBC o surykatkach? Lepsze to. Nagle skrzypnięcie drzwi. Spojrzałam w tamtą stronę. Hej, ja go gdzieś już widziałam...

Chłopak. Ten sam blondyn, do którego przylepił się Mesh. Jak mu było... Dylan? Wyglądał jak wystraszony kociaczek. Chyba nie był przyzwyczajony do takiego... przepychu?
- Dzień dobry! - powiedziałam głośno, przekręcając się na kanapie i wyłączając telewizor. Starczy surykatek, kot... dwa koty były ciekawsze. - My się chyba jeszcze osobiście nie znamy, nie? - zapytałam z uśmiechem, siadając.

- Wchodź, wchodź. - zaśmiałam się. - Jakby Jyrgall postanowił wpaść a ty dalej stał w drzwiach, to niewiele by z ciebie zostało. - stwierdziłam z uśmiechem.
- Ten pokój z wydrapanym lisem na drzwiach jest mój. Ten z naklejonym plakatem gołej baby Mesha, nie radzę wchodzić. - powiedziałam. Spłoszone stworzonko. Trudno mi uwierzyć, że też tak się zachowywałam. Bez ceregieli wyjęłam z torby pod nogami paczkę Chappi od Jyrgiego, otworzyłam i zaczęłam chrupać. Nie obyło się bez dziwnego i zaskoczonego spojrzenia.
- Tak w ogóle, Nedia jestem. - mruknęłam.

Przestałam chrupać i spojrzałam na narysowanego szczeniaka na folii. Potem jeszcze chwilę rejestrowałam i analizowałam napis nad i pod obrazkiem.
- No, raczej tak. A co? - zapytałam zupełnie, jakby to co robię było dziwne. Cóż... Dla niego może było. Dla mnie wcale.

Westchnęłam ciężko.
- Jeśli ci to się wydaje dziwne, mówię - karmy dla lisów nie wymyślili, to jem psią. - stwierdziłam, zabezpieczając resztę karmy w paczce. Wzięłam torbę i wstałam, podchodząc do drzwi. Otworzyłam je i wkopałam do pokoju resztę pakunków, po czym sama weszłam do środka.

Do budynku wpadłam jeszcze w trakcie przemiany i jak pocisk wpadłam do salonu. W pokoju migiem się wcisnęłam w strój i narzuciłam na to spodenki i pareo po czym miałam wychodzić. I nagle mnie olśniło. Podeszłam do pokoju nowego i zapukałam.

Jego mina. Taka słodko zdezorientowana.
- Nie chciałbyś iść na plażę? - zapytałam cicho. Odpowiedzi nie byłam pewna. Zapachu nic nie zamaskuje, to był wampir. A wampiry słońca nie lubią. - Spokojnie, mają tam parasole! I miłe towarzystwo! - zaśmiałam się, podpierając pod boki.
- No to? Powinieneś poznać miejsce w którym spędzisz następne siedem lat. Albo i dłużej. - powiedziałam po chwili, szczerząc kły przyjaźnie. Mrowienie. Kolor moich oczu znów się zmieniał, ciepło. Pewnie na pomarańcz. Albo i czerwień. Tak, dziwna zdolność. I brak kontroli nad nią. Spojrzałam na blondyna wyczekująco. Chyba zauważył zmianę koloru oczu.

Westchnęłam.
- A ty ciągle nie rozumiesz, że doskonale wiem, jakiej jesteś rasy, ne? Jestem lisem, więc sporo mam z psami wspólnego. Głównie nos. Rozpoznaję zapachy całkiem nieźle. - uśmiechnęłam się. - I tak, jest tu plaża. - z rozbawieniem oglądałam zmiany na twarzy chłopaka.
- Co powiesz na małą przejażdżkę na dość sporym lisie? - zapytałam, kiedy wreszcie znalazł płaszcz.

- Zacznijmy od tego, że nieludzi jest wiele ras. Ja jestem Lisim Demonem, Mesh to Inkub. Oboje jesteśmy demonami. A ty jesteś rasą długowiecznych zwaną wampirami. Krwiopijcami. Tyle. Reszty dowiesz się na biologii i historii. - westchnęłam cicho. - I jeszcze jedno. Czy ja ci na drapieżnika wyglądam? Poza tym, jak latam to nie trzęsie wcale. Bynajmniej ci, których woziłam nie narzekali. - wzruszyłam ramionami. - Chodźmy na dziedziniec, zobaczysz. - westchnęłam, podchodząc do drzwi wyjściowych z salonu.

Drzwi pokoju Mesha otworzyły się z hukiem. Chłopak wypadł ze swojego pokoju, jakby go ktoś z procą gonił, wydzierając się jak debil. Po chwili jednak wrzask ucichł, gdy zagubiona szczotka do włosów znalazła się na stole.
Rozejrzał się po pomieszczeniu, gdzie jeszcze przed chwilą słyszał rozmowę o plaży i... piciu krwi? Zastygł w dziwnej pozie podczas rozczesywania włosów, zatrzymując szczotkę gdzieś w połowie pasma. Wzruszył tylko ramionami, rozczesał do końca kosmyki i polazł do swojego pokoju. Nadchodziła jego ulubiona pora dnia. Wieczór.
Przebrał się w coś wygodnego, ciepłego i jednocześnie luźnego, krótkiego. Złapał kilka butelek z procentami, po czym wylazł na dziedziniec, następnie kierując się na plażę.